Ik betrapte me er deze week weer op (en ik begin toch langzaam het patroon te herkennen) dat ik me altijd “minder” voel op het moment dat ik in gesprek ben met iemand die (in mijn ogen) alles perfect voor elkaar heeft. Iemand die structuur heeft, geordend is, alles tot in detail geregeld heeft, waarbij discipline voorop staat…en dan kom ik…op zoek naar een dossier, hopende dat het in mijn dossierkast ligt, maar er ook grote kans is dat het er niet ligt, een gesprek beginnen en na 2 minuten de draad al kwijt zijn, me achter de bank verstoppen als de deurbel gaat omdat er iemand spontaan op bezoek komt, oh ja en als ik je dan binnen laat, pak dan vooral zelf iets te drinken, want ik vergeet het iedere keer te vragen